Ik keek in de spiegel en zag… mijzelf

Al een tijdje was ik van plan te beginnen met de zindelijkheid training van mijn dochter. Al een tijdje gaf ze aan dat ze graag onderbroekjes aan wilde en ze was zich er steeds vaker van bewust wanneer er iets uit kwam. Verder zat ze af en toe ook al op het potje. Het moest er daarom maar eens van komen was ik van mening…

Ik hou ervan om de dingen gelijk goed te doen. Niet zeuren, gewoon doen en het liefst zo snel mogelijk. Het (mijn) plan was als volgt: we zouden vanaf moment één beginnen met het dragen van onderbroekjes, ritueel de luiers weggedaan (in de kast gelegd voor ’s nachts) en natuurlijk beginnen met het mooiste onderbroekje. Ik had gelezen dat het belangrijk was de positieve dingen te stimuleren. Dus continu (ongeveer elk kwartier…) vroeg ik aan mijn dochter: “ben je nog droog?” Ja, was dan het antwoord waarop een applausje volgde van mijn kant. Ook bleef ik gemiddeld elke tien minuten vragen of ze op het potje wilde. Nee, was het antwoord dan. Totdat ik aan de afwas begon, prompt plaste ze in haar broek. Dit ging de hele dag zo door. Ik zat er bovenop, op het potje wilde ze soms wel, maar dan kwam er niets. En iedere keer als ik even naar boven ging, of iets anders moest doen plaste ze weer in haar broek, terwijl ze twee minuten daarvoor nog uitgebreid op het potje had gezeten. Ik werd er moedeloos van. En mijn dochter werd er ook niet vrolijker van. Doodmoe en gefrustreerd, kattig tegen elkaar, eindigde de dag met ongeveer 18 natte broekjes. Zoveel had ik er niet, dus tussendoor steeds alles uitwassen en op de verwarming gedroogd. Want het zou mij lukken!!

De volgende dag weer verder in hetzelfde patroon. En ja hoor. De eerste plas op het potje was een feit! Dit vierden we met een ballon, een sticker en een bezoekje aan Opa en Oma. Want ik had gelezen dat het belangrijk was om te belonen wanneer het was gelukt. Maar verder was het enige verschil met de dag ervoor dat ze iets minder vaak moest plassen. Ik zat er nog steeds erg bovenop en was continu bezig met het zindelijk worden van mijn dochter.

Weer hetzelfde ritueel. Ik zag dat ze moest plassen. Ze gaat na aandringen van mijn kant op het potje. Er komt niets. Broek weer aan en ik ga even thee zetten in de keuken. Prompt weer een natte broek. Ik dacht, het klopt wel wat ik zie, ze moet inderdaad plassen maar waarom doet ze het niet op het potje als ik het vraag?

En ineens, in een flits, zag ik het. Ik ben het zelf. Ik doe het zelf. Ik leg haar mijn manier op. En dat is niet haar manier. Ik zit er zo bovenop, ik wil de boel onder controle houden, ik wil het op mijn manier doen zonder écht naar haar te kijken. Niet zeuren, gewoon doen en het liefst zo snel mogelijk met 100% resultaat. En hier werd ik ineens zo verdrietig van, het inzicht kwam zo direct binnen, dat de tranen over mijn wangen liepen. Ik zag ineens zo helder hoe haar mijn wil oplegde, mijn verwachting over haar zindelijkheid. Het was mijn idee dat ze zindelijk moest worden en dan het liefst binnen twee dagen volledig droog zoals ik het wilde. En ik zag ineens hoe averechts dit werkte. Ik keek niet naar haar, ik paste iets toe wat ik ergens had gelezen. Het zorgde voor frustratie, weerstand en bozigheid bij ons allebei. Ik kon me ook ineens in haar verplaatsen, en zag haar écht, ze is nog maar 2,5 jaar. Ik zag hoe raar en opgefokt ik mij eigenlijk gedroeg. En ik kon me ook ineens zo goed voorstellen dat ze zich hier tegen af zette door te laten zien dat ik geen controle kon uitoefenen op het al dan niet zindelijk worden.

doorbraak

Ik droogde mijn tranen en was blij met dit inzicht, hoe pijnlijk ook om mijzelf zo direct gespiegeld te zien. Ik vroeg aan haar of ze misschien weer even de luier aan wilde. Ze knikte dolgelukkig en we knuffelden elkaar. Er viel zo’n last van me af! En van haar waarschijnlijk ook. Want, wat denk je? Een uurtje later wilde ze helemaal uit haar zelf op het potje, met resultaat!!

Na dit voorval heb ik het zindelijk worden (op advies van vriendinnen en zussen, dank jullie wel :-)) helemaal los gelaten. Het enige wat ik deed was de onderbroekjes, die ze heel erg mooi vond, op ooghoogte in haar kast leggen. Iedere keer vroeg ze: mama, mag ik een onderbroekje aan? En zei ik: Ja, dat mag, maar dan moet wel je luier uit. Dat wilde ze dan vervolgens niet. En dat vond ik dan prima. We deden gewoon de luier weer aan. En, ongeveer 3 maanden na het voorval werd ze op een ochtend wakker en zei dat ze geen luier meer aan wilde. Helemaal uit haar zelf.

Waar ik me nog altijd over verbaas is dat ik vanuit mijn achtergrond en opleiding heel goed weet dat de manier waarop ik het in de eerste instantie wilde aanpakken heel averechts kan werken bij de ontwikkeling van het kind. Toch was ik hier blind voor, het was te dichtbij. Ik ben niet mijn eigen therapeut. In dit geval was ik gewoon moeder en werd ik geconfronteerd met mijn eigen controledrang en perfectionisme.

Achteraf ben ik alleen maar erg blij dat ik het niet langer dan twee dagen op ‘mijn’ manier heb volgehouden ten koste van alles. Ik was in staat om het in te zien, om in de spiegel te kijken die mijn dochter mij voorhield. En ik was in staat het zindelijk worden vervolgens los te laten en te vertrouwen op een goede afloop. Wist je dat vertrouwen en loslaten twee helpende factoren zijn bij de mindfulnesstraining?