Een waardevol gesprek

Op vakantie had ik een waardevol gesprek met iemand. Een mooie vrouw met een liefdevolle uitstraling. Ze had twee kindjes, het oudste meisje speelde vaak met onze dochter. Ze kwam even buurten bij onze tent voor een kletspraatje. Ze moest haar verhaal kwijt, dat bleek al snel. Na wat koetjes en kalfjes heen en weer gepraat ging ze er lekker bij zitten en gaf ze aan dat ze het best lastig vond om fulltime moeder te zijn. Nadat haar dochter geboren was is ze gestopt met werken omdat ze het belangrijk vonden dat de kinderen bij hun moeder konden zijn tot ze naar school gaan.

Ik voel me soms zo ontevreden gaf ze aan. Ontevreden over mijn leven, ik doe niets bijzonders, ik neem niet deel aan de maatschappij en ik ben ook nog eens erg vaak ongeduldig en boos op mijn kinderen. En dan vervolgens schaam ik me omdat ik me zo gedraag: als een ontevreden, kribbig mens. Kijk eens wat ik heb: alles. Prachtige mooie gezonde kinderen, ik hoef niet te werken, ik zou toch moeten genieten van mijn kinderen en van mijn huidige leven? En zo ging het nog even door.

Met belangstelling luisterde ik verder naar haar verhaal. Ik was zo blij dat ze oprecht en eerlijk durfde te zijn over wat ze voelde. En dat is ook wat ik tegen haar zei. Dank je wel, voor het delen van je verhaal, voor je openheid en eerlijkheid. Het is zo herkenbaar, zo menselijk en zo waar. Ik denk dat iedereen zich hierin wel op een bepaalde manier herkent. Of je nu kinderen hebt of niet, iedereen heeft af en toe last heeft van ontevredenheid, schaamte, jaloezie of andere negatieve gevoelens. Ik herken het in ieder geval uit mijn eigen leven, ervaar het zelf ook. Vroeger stopte ik ze weg, mochten ze er niet zijn. Nu wel.

Soms betrap ik mijzelf bijvoorbeeld op zo’n gedachtecirkel waar ik niet uit kom. Voor mij zijn schuld en schaamte thema’s die ik dan wel eens langs zie komen. Ondanks dat ik geen fulltime moeder ben en onze dochter twee dagen naar de kinderopvang gaat heb ik er ook wel eens geen zin in. Zeker wanneer het donderdagochtend is, de opvangdagen erop zitten, het regent, en ik geen gezellige afspraken heb gepland: Wat moet ik in vredesnaam de komende twee dagen gaan doen met mijn kleuter…? Ik heb geen zin in de hele dag spelletjes, kleuren en het gezeur: “mag ik nu televisie kijken…?”Hoe kom ik mijn dagen door…? Ik zou dan willen dat ze al naar school gaat, nog een half jaar te gaan, dan heb ik tenminste weer genoeg ruimte voor mijzelf… tegelijkertijd bekruipt me dan een schuldgevoel dat ik haar blijkbaar niet altijd om mij heen wil hebben. Ik voel me dan egoïstisch. En ik schaam me voor mijn ontevredenheid.

En dan, op dat moment kijkend naar die gedachten weet ik het weer. Ik ben een puzzel met 1.001 stukjes. Elk gevoel is een klein onderdeel van de gehele puzzel. Ik voel me NU op dit moment ontevreden, en ik schaam me daarvoor. Maar dat betekent niet dat ik altijd alleen maar dat stukje BEN. Ik ben veel meer dan alleen maar ontevreden, ik ben veel meer dan alleen maar iemand die zich soms schaamt. Ik ben ook een lieve moeder die het leuk vind om samen te spelen en gezellige dingen te doen. Maar ik ben ook een vrouw die het belangrijk vind om ruimte te hebben voor mijzelf. En zodra ik weer besef dat ik niet alleen maar dat ene kleine stukje van de puzzel ben, maar de gehele puzzel, dan passen er ineens weer een paar stukjes in elkaar. En pas dan kan ik weer contact maken met al die andere puzzelstukjes / gevoelens van mijzelf. Dan ontstaat er weer ruimte om juist wel dat spelletje samen te doen met mijn dochter. Met plezier!