Even helemaal niets

Gisteren zei ik het nog tegen iemand: Volgens mij moet ik uitkijken. Mijn gevoel zegt dat het tijd is voor selfcare, voor even helemaal niets (moeten). Mijn hoofd loopt over. Ik kan geen structuur meer aanbrengen in alles wat ik wil doen. Er is geen focus meer. Ik wil te veel in een te korte tijd.

En nu, een dag later, lig ik ziek in bed. Mijn lichaam zegt stop! Het is genoeg. Mijn keel doet pijn, dus praten gaat ook al niet. Schrijven des te beter, laptopje in bed, standaard eronder, en schrijven maar. Ongeveer 5 weken geleden zijn wij verhuisd. Ik heb wel eens gehoord dat een verhuizing in de top 5 staat van situaties waar je overspannen van kan raken. Naast bijvoorbeeld een scheiding of het overlijden van een dierbare. Best heftig. Nu is het bij mij gelukkig nog niet zo ver dat ik echt overspannen ben. Maar ik voel wel dat ik uit moet kijken. Ik herken de signalen. Ik heb ruimte nodig, ruimte voor mijzelf. Om alles weer even op een rijtje te zetten. Om weer te kunnen ademen.

Mijn hoofd loopt over van alles wat ik wil doen. In ons nieuwe huis, voor mijn werk, voor mijzelf. En natuurlijk wil ik het allemaal tegelijk. Want, zegt die duivel op mijn schouder, pas wanneer alles is geregeld, dan pas mag je uitrusten en ademhalen, dan pas is er rust… Na 5 weken wonen op ons nieuwe plekje wil ik het perfect hebben ingericht. Maar dat kan niet, want er moeten enkele nieuwe meubels komen. Ook de hal moet gezellig worden aangekleed, ik kom zoveel leuke ideeën tegen, waarom heb ik nog geen tijd gevonden om er iets mee te doen? Er moet nodig een zonnescherm komen, de tuin is op het zuiden en we hebben de hele dag zon, maar geen zonnescherm. Wanneer gaan we dat dan doen? O, ja, de schilderijen moeten worden opgehangen. Als dat is gebeurd dan kan ik me een beetje meer thuis voelen. Of die prachtige blauwe hortensia’s die ik nu overal zo mooi zie bloeien. Die wil ik graag rondom het huis neerzetten. En dan heb ik het nog niet eens over de trampoline die ik (oh nee, mijn dochter ;-)) zo graag in de tuin wil, het gras wat elke week gemaaid moet worden, het onkruid wat overal bij bossen uit komt, of het uitzoeken van een nieuwe keuken, om maar wat te noemen.

En dan mijn werk. Ik ben bezig mijn cursus mindful zwanger bij te werken. Daar moet ik toch echt binnenkort een training voor gaan volgen. En volgende week die presentatie, ja dat kost nog wel wat voorbereiding. En dan die boeken die ik nog moet lezen voordat ik aan mijn nieuwe cursus begin. Oh, ja waarom wachten we zo lang met het inrichten van de kamer van mijn dochter van drie? Ze wil zo graag een groot bed, die hadden we haar beloofd wanneer we in het nieuwe huisje woonden. Waarom hebben we dat nog niet geregeld? En ik wil al jaren een 10-daagse vipassana retraite doen. Misschien is dat nu de juiste periode, dat kan ik nu wel gebruiken, beetje stilte in mijn hoofd, laat ik maar eens uitzoeken wanneer ik kan beginnen. En we gaan trouwens ook nog op vakantie over drie weken, we hebben alleen nog maar een tent, dus moeten er nog campingstoelen, campingtafel en kast worden geregeld voordat we gaan, zal ik dat anders vandaag even doen? En misschien kunnen we dan gelijk die nieuwe tuinset kopen waardoor we tenminste allemaal fatsoenlijk kunnen zitten buiten. Oh ja, mijn dochter is er ook nog die aandacht nodig heeft, mijn vriend werkt vijf dagen in de week, en daarom komt ook het huishouden voor het grootste gedeelte op mijn schouders terecht. Zal ik er nog snel even een wasje in gooien, dan is dat ook weer klaar.

Gelukkig ben ik vandaag ziek en mag ik in bed blijven waardoor ik even de ruimte heb om alles op een rijtje te zetten. En na dit inkijkje in mijn gedachten zie ik dat het best wat rustiger aan mag allemaal. Ik neem me bij deze voor om minimaal een jaar uit te trekken voor de dingen die ik graag wil doen. Het hoeft allemaal niet vandaag geregeld te zijn. Ik hoop dat het lukt. En wat heerlijk! Mijn blog, die ik ook nog moest schrijven is ineens af!